Vechten tegen…. mijzelf

Een persoonlijk stukje dit keer…

‘Ga je nog iets leuks doen dit weekend?’ vraagt mijn collega tijdens de koffiepauze. ‘Ja, we gaan matchen voor het Vechten tegen kanker gala waar ik aan mee ga doen’ antwoord ik en neem een slok van mijn cappuccino.‘Dus je weet morgenmiddag wie je tegenstandster is?’ vraagt hij. Ik wil antwoord geven maar opeens zit mijn keel dicht. Dus ik knik maar wat. ‘Wel superstoer van je hoor!’ gaat mijn collega verder. ‘Heb je trouwens al wel veel sponsorgeld opgehaald?’ Ik piep ‘Ja al wel een aardig bedrag’ sta snel op en zeg ‘Ik ga weer wat doen’.

Waar komen die zenuwen nu ineens vandaan? Bij de vorige gala’s had ik daar amper last van en nu ben ik super nerveus voor het matchen. Ik app Lahbib dat ik het best eng vind. ‘Jullie houden toch wel in de gaten dat het niet te hard gaat hè, morgen?’.  ‘Tuurlijk, ik ben er gewoon bij’ krijg ik terug. Dat stelt even gerust. Maar onderweg naar huis knijpt mijn maag zich uit het niets samen, worden mijn handen ijskoud en breekt me tegelijkertijd het zweet uit. Handig getimed, zo midden op de snelweg….

‘Ik ben wel gek ook’ denk ik. ’Bekijk het maar. Ik ga het gewoon niet doen. Ze zoeken het maar fijn uit. Ik zeg morgen wel dat ik ziek ben.’

Klaar.

Ik doe het niet.

Punt.

Wanneer ik het ’s avonds aan mijn man vertel zegt hij ‘Dan doe je het inderdaad gewoon niet toch? Je bent niets verplicht. Je moet geen dingen doen waar jij je niet prettig bij voelt. Gewoon tegen Lahbib en Khalid zeggen dat je niet durft.’

‘Hoezo, zeggen dat ik niet durf? Ik durf wél!’

‘Je bent al bang voor dat sparren!’

‘Ja? En?’

‘………………’

Klaar.

Ik doe het.

Punt.